كاش بر ساحل رودی خاموش   

عطر مرموز گياهی بودم   

چو بر آنجا گذرت می افتاد  

بسراپای تو لب می سودم  

كاش چون نای شبان می خواندم   

بنوای دل ديوانه تو  

خفته بر هودج مواج نسيم  

می گذشتم ز در خانه تو  

كاش چون ياد دل انگيز زنی  

می خزيدم به دلت پر تشويش  

ناگهان چشم ترا می ديدم

خيره بر جلوه زيبائی خويش

كاش در بستر تنهائی تو 

پيكرم شمع گنه می افروخت 

ريشه زهد تو و حسرت من

زين گنه كاری شيرين می سوخت  

كاش از شاخه سرسبز حيات 

گل اندوه مرا می چيدی

كاش در شعر من ای مايه عمر 

شعله راز مرا می ديدی(فروغ فرخ زاد)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: